به گزارش روابط عمومی معاونت بهداشت، گاهی شرایط زندگی چنان سخت می‌شود که فرد احساس می‌کند ادامه راه ناممکن است و از طرفی، عوامل مختلفی از جمله وضعیت اجتماعی و جسمی می‌تواند خطر آسیب به خود را افزایش بدهد. همچنین برخی نشانه‌های هشدار آمیز را باید جدی گرفت.

چه کسانی بیشتر در معرض خطرند؟

نوجوانان و سالمندان در مقایسه با دیگر گروه‌های سنی آسیب‌پذیرترند. زنان گرچه بیشتر اقدام می‌کنند، اما آمار مرگ در مردان بالاتر است. بی‌کاری، تحصیلات پایین، مجرد یا مطلقه بودن و انزوای اجتماعی نیز احتمال خطر را افزایش می‌دهد. دسترسی راحت به داروها یا ابزارهای خطرناک هم یکی از عوامل محیطی مهم است.

بیماری جسمی یا روانی؛ کدام جدی‌تر است؟

بیماری‌های سخت مانند سرطان، دردهای مزمن یا مشکلات نورولوژیک می‌توانند زمینه‌ساز ناامیدی شوند، اما آمارها نشان می‌دهد بیش از ۹۰ درصد کسانی که دست به چنین اقدامی می‌زنند، به نوعی بیماری روان‌پزشکی مبتلا بوده‌اند؛ از افسردگی اساسی و اختلال دوقطبی گرفته تا اسکیزوفرنی و اختلالات شخصیتی مانند مرزی و ضد اجتماعی. شدت علائم و ناامیدی از درمان، نقش تعیین‌کننده‌ای دارند.

روان ما چه می‌گوید؟

نا امیدی، خشم فروخورده، تکانش‌گری و ناتوانی در حل مسئله از مهم‌ترین عوامل روان‌شناختی هستند. گاهی کمال‌گرایی یا از دست دادن عزیزان و موقعیت‌های مهم، فشار روانی را چند برابر می‌کند. این فشار اگر مدیریت نشود، به افکاری خطرناک منجر خواهد شد.

نشانه‌هایی که نباید نادیده بگیریم

بی‌خوابی‌های طولانی، تغییرات شدید خلقی، احساس پوچی، اضطراب و بی‌قراری یا حتی کناره‌گیری از خانواده و دوستان می‌توانند زنگ خطر باشند. جدی گرفتن این نشانه‌ها، به‌ ویژه در کسانی که سابقه اقدام دارند، حیاتی است.

چه باید کرد؟

تهدید به آسیب به خود را هیچ‌گاه نباید ساده گرفت. درمان‌های روان‌شناختی مانند شناختی‌رفتاری و دیالکتیک رفتاری، مشاوره‌های فوری تلفنی یا حتی فعالیت‌های جایگزین ساده می‌توانند فاصله‌ای حیاتی بین فکر و عمل ایجاد کنند. استفاده از حواس پنج‌گانه یا تصویرسازی یک فضای امن و آرام، ابزارهایی هستند که در لحظه می‌توانند مانع تصمیم‌های تکانشی شوند.

پایان پیام/